OVER MIJ

Ik ben Elia Hermsen (1955).

Ik ben geboren in Indonesië en op mijn elfde in Nederland gekomen. De afgelopen 20 jaar ben ik werkzaam als eerstegraads docent Nederlands, leerlingbegeleider en studieloopbaanbegeleider in het voortgezet onderwijs. Docent zijn is voor mij een passie.

Het bijzondere zoeken en vinden in elke leerling heeft mijn leven enorm verrijkt.

Na en moeilijke periode in mijn leven, waar ik mijn donkere kanten ben tegengekomen, de weg naar mezelf ben kwijtgeraakt én weer heb gevonden, ben ik in oktober 2010 begonnen met de opleiding Counseling met Verbeeldingskracht/ Integratieve Psychotherapie. Het eerste jaar heb ik afgesloten met het diploma Counseling met Verbeeldingskracht.Het tweede jaar heb ik me verder bekwaamd in de Integratieve psychotherapie.

In 2012 ben ik begonnen met een Mindfulness trainersopleiding en dit afgesloten met een diploma.
In januari 2014 ben ik begonnen met de opleiding Narratieve Therapie. Diploma september 2014.

In 2019 ben ik begonnen met de studie Jongerencoach.

Als moeder, docent, counselor en vooral ervaringsdeskundige heb ik d.m.v. verbeeldingskracht, hypnotherapie, mindfulness, en creativiteit, geleerd om te vertrouwen op mijn eigen hulpbronnen en die in te zetten.

Samen met mijn cliënten wil ik met deze kennis op zoek gaan naar antwoorden en oplossingen voor klachten waar men alleen niet uitkomt.

Ik ken de weg

Ik ken de weg, maar ben vergeten hoe stappen te zetten

in het verhaal, waarin de wereld een sprookjeswoud

van glimlachende toverfeeën, grijnzende reuzinnen,

liefdevolle wolven en zeven geitjes in klokken, nog

netjes geordend is.

Ik ken de stad, met kerken waarin sommigen in God

geloven en anderen in niets,

Met scholen waar in torenhoge ijdelheid vermanende vingers

worden geheven door juffen en meesters die

het beste van mij willen.

Ik weet nu ook de weg in die stad waar soms scherpe lijnen

worden getrokken tussen wij en zij

waar gefluister ontaardt in scherpe debatten,

veroordelende kritieken, die tenslotte omgebogen worden

in liefdevolle dialogen.

Ik ken de wind in dit land, ben geneigd om mee te waaien

Als een enkel blad verscholen,

in de rijen populieren die aan den einder staan

van brede rivieren die ik met mijn vinger kan volgen

op de wereldbol.

Ik betreed langzaam, langzaam het woud der verwachting

waar lippen mij liefdevol beroeren, het strelen nooit

op lijkt te houden en mijn zinnen in vuur en vlam zetten,

mij het sprookjeswoud doen herinneren

van de liefdevolle wolven.

Ik zie de weg, een glimp ervan, met stapstenen

soms zover uit elkaar, slechts te overbruggen door

een sprong met aanloop, een duwtje in de rug, een uitgestrekte hand,

van hen die mij zien staan en niet meer uit ijdelheid, maar door wijsheid,

het beste in mij vinden.

Ik ben de weg ingeslagen, heb vele stapstenen genomen

het sprookjeswoud achter me gelaten, ben reus en tovenaar geworden

van het leven waarin ik in mijn lijf besta

waarin vragen mij niet meer doen twijfelen, geen verscholen blad,

maar een boom in de groei.

Elia